Het is niet van mijn gewoonte om persoonlijke berichten te delen, maar dit is echt wel groot nieuws en is ook mede interessant voor het verdere verloop van mijn blog!

Dit is het verhaal van het kleine wonder!

Wanneer je het totaal niet meer verwacht , gebeuren er blijkbaar toch nog wonderen… Een 5-tal jaren geleden begonnen ik en den Tim (bijgenaamd Simon) aan een tocht voor een kinderwens. Dat het niet altijd van een leien dakje verloopt, gebeurd wel vaker, maar dat het zo’n intense en emotionele rollercoaster ging worden, hadden we echt nooit gedacht. Op de natuurlijke manier lukte het in de tijd niet, desondanks de medische testen die voor beide in orde waren. Het kon nog wel zijn dat we mekaar afstoten, dus de volgende logische stap was richting fertiliteitskliniek. Wat uiteindelijk drie en een half jaar geduurd heeft. Je wilt in eerste instantie niet zomaar opgeven, desondanks de uitputtingsslag , hormonenkuren en het constante spelletje van  hoop en teleurstelling. Zeker als het dan uiteindelijk een keertje lukt, maar toen liep het fout en klopte het hartje niet meer… Daarna hebben we nog 8 pogingen ondernomen zonder resultaat en dan was het absoluut even tijd voor een mentale en fysieke pauze. We hadden tenslotte nog 2 pogingen over die we konden ondernemen en alhoewel we al over onze grens zaten, besloten we ze toch te doen. Als het dan niet zou lukken was het over en uit. De eerste poging mislukte en de allerlaatste was gelukt, maar ook hier bleek het al snel om een miskraam te gaan. Kapot van verdriet  , maar wel al het mogelijke gedaan, kwam er een einde aan het fertiliteitsverhaal . Medisch gezien bleek er geen probleem te zijn , maar eerder een soort van innestelingsprobleem.

Toen begon het verwerkings- en aanvaardingsproces van het uiteindelijk dan toch geen ouder te zullen worden, wat zeker niet evident was…                                                            Een halfjaar later bleek ik over tijd te zijn , maar ik dacht al snel aan het overslaan van een cyclus . Een weekje later dan toch maar een test gedaan en tot onze grote verbazing (WTF) bleek ik toch zwanger te zijn. We waren uiteraard enorm blij , maar ook extreem bezorgd. ” Gaat dat nu wel goed komen?” Het was tijd voor de eerste echo (super spannend) , maar na de kortste echo ooit zei de toenmalige gynaecoloog dat ook dit vruchtje ging afbreken, meer nog de baarmoeder was niet wat het moest zijn .  Er kon niet in gebaard worden en ik zou er de menopauze niet met halen m.a.w. moest ik alles laten verwijderen. “Smack in your face” noemen ze dat. Plus ik zou zo snel mogelijk een curettage moeten ondergaan . We zaten er even helemaal onder door na dit nieuws… Na een week was er nog niets gebeurd en ik voelde intuïtief dat er iets niet klopte. We zijn terug op controle gegaan en deze keer vond ik het heel belangrijk dat ik het levenloos vruchtje kon zien voor het verdere verwerkingsproces, maar al snel ging het weer over curettage… ” Allemaal goed en wel ” zei ik ” maar eerst wil ik toch een kijkje nemen!” En al goed want na nog geen 2 seconde in het onderzoek zagen we een heel duidelijk en heel levend vruchtje zitten!! Nadien zijn we wijselijk naar een andere gynaecoloog beginnen gaan. En nu… nu zijn we bijna 6 maanden ver en alles loopt vrij goed !

Dus zoals gezegd : ‘ Sommige wonderen zijn de wereld nog niet uit!’…wordt vervolgd…